<واقفیّه» نام فرقه‌ای از شیعیان بوده که موسی پسر جعفر را همان مهدی موعود می‌دانستند.
عده‌ای از ایشان به مرگ وی اعتراف داشتند و می‌گفتند زنده می‌شود و عالم را مسخّر می‌کند. منظور از واقفیه کسانى هستند که در امام کاظم(ع) توقف کردند وولایت امام هاى بعد از ایشان را نپذیرفتند.
واقفیه خود به دو گروه تقسیم شدند:
گروهى معتقد بودند امام موسى بن جعفر(ع) زنده و از نظرها غایب است و گروهى دیگر که اعتقاد داشتند حضرت که آخرین امام بود، رحلت فرمود. به این گروه قطعیه مى گویند.
بسیارى از واقفیان مانند ابى نصر بزنطى با دیدن معجزات امام رضا(ع)دست از انحراف برداشتند و بقیه که بر عناد خود اصرار ورزیدند و به مصداق «یریدون لیطفوا نور الله بافواههم والله متم نوره » پس از مدتى کوتاه اثرى از آنان باقى نماند
نیانگذاران واقفیه سه نفر به نامهای; على بن ابى حمزه بطائنى، زیاد بن مروان قندى و عثمان بن عیسى رواسى ازوکلاء امام کاظم(ع) بودند و اموال فراوانى که مربوط به آن حضرت بود را دراختیار داشتند (زیاد قندى هفتادهزار دینار و على بن حمزه سى هزار دینار). آنان به جهت تصاحب این اموال ادعا کردند که موسى بن جعفر(ع)زنده و غایب است. چرا که در صورت اقرار به امامت حضرت رضا(ع) ناچار بودند آن اموال را تحویل ایشان دهند. از این روى نه تنها اموال را غصب کردند بلکه ازاین امکانات جهت فریب دادن شیعیان دیگر مانند; حمزه بن بزیع، ابن مکارى، کرام خثعمى و دیگران استفاده کردند.
میرمیران
